Ο Βασιλεύς, ο Άγιος και ο ζωγράφος

 

Κατά τον Σολοµώντα πρώτα, κι έπειτα κατά τον Άγιο Επιφάνιο, τρία είναι τα ακατάληπτα: ίχνος αετού πετοµένου, οδός όφεως επί πέτρας και τρίβος νεός ποντεπορευούσης.

 

Βεβαίως, ούτε ο Βασιλεύς ούτε ο Άγιος υπήρξαν ζωγράφοι ώστε να καταφύγουν στην αποτύπωση των ακατάληπτων ιχνών διά της τέχνης. Κι ούτε απευθύνθηκαν στους εικαστικούς της εποχής τους, φοβούµενοι προφανώς ο πρώτος την επιστροφή στην αµαρτία κι ο δεύτερος τον πειρασµό να καταλύσει θέσφατα.

 

Ο Σταθόπουλος, όµως, ο οποίος ουδέποτε υπήρξε Βασιλεύς ούτε και Άγιος, αλλά ζωγράφος από τα γεννοφάσκια του, δε χαµπαριάζει από κινδύνους και πειρασµούς.

 

Εξάλλου, αρέσκεται να κινείται σε προχριστιανικούς αιώνες, ανασύροντας σύµβολα που οριοθετούν την τέχνη µέσα στον χρόνο και τη συµφιλιώνουν µ’αυτόν.

 

Έτσι, λοιπόν, αντιλήφθηκε πολύ νωρίς πως την πλέον συµφιλιωτική δύναµη την κατέχει ένας µικρός θεός, ο έρωτας, εµπνέοντας τον θαυµασµό προς το υποκειµενικά ή και γενικά ωραίο, και ακριβώς σ’ αυτό εστίασε τους χρωστήρες του: στο να συναποδίδει το υποκειµενικά µε το γενικά ωραίο, αποτέλεσµα που µόνο οι γνήσιοι καλλιτέχνες κατορθώνουν.

 

Τα ηδονικά, οικείος τόπος για τον ζωγράφο µας και πρόσφορο έδαφος για τη ζωγραφική του, µοιάζουν να ελευθερώνουν την επίγεια σάρκα για ν’ αναδειχθεί η επουράνια ψυχή µέσα από άυλες γραµµές.

 

  Αγαθή Δηµητρούκα, 2 Δεκεµβρίου 2021